Kazimierz Odnowiciel - Polska Pierwszych Piastów [cz. VI]

        Następcą Kazimierza Odnowiciela został jego syn – Bolesław Śmiały. Był to władca bardzo emocjonalny, stanowczy, okrutny, a przede wszystkim impulsywny, o czym oczywiście świadczy jego przydomek. Można pokusić się o stwierdzenie, że stało przed nim dużo łatwiejsze zadanie niż przed jego ojcem – wystarczyło tylko utrzymać dotychczasowy porządek rzeczy i ewentualnie pokusić się o zdobycze terytorialne. Jednak nie było to takie łatwe, jak mogłoby się wydawać.

Korona przychodzi dosyć szybko, ma to miejsce 25 grudnia 1076 roku, a więc w osiemnastym roku panowania. Tytuł królewski władca otrzymał nie bez powodu. Wykorzystując ówczesną sytuację na arenie międzynarodowej, a więc napięte stosunki między Cesarstwem, a Papiestwem poparł on Stolicę Apostolską, którą reprezentował Grzegorz VII. Przeciwny mu Henryk IV nie zgadzał się na dość daleko idące reformy w kościele katolickim, a więc m.in zniesienie świeckiej inwestytury, czy wprowadzenie conclave i zasady celibatu. Spór był więc dosyć poważny, jednak górę wzięła ekskomunika nałożona na Henryka IV, która dyskwalifikowała go jako władcę, a tym samym poddani nie byli zobowiązani do stosunku podległości i posłuszeństwa. Zmuszony Cesarz ukorzył się w Canossie przed Grzegorzem VII, co miało miejsce w 1076 roku. Za cenę zniesławienia Cesarz odzyskał władzę i odsunął Papiestwo od ingerowania w sprawy wewnętrzne państwa niemieckiego. Papież zmarł kilka lat później, jednak symbol Canossy do dziś utożsamiany jest z upokorzeniem, upodleniem...

       W 1079 w wyniku wykrytego spisku władca karze biskupa Stanisława ze Szczepanowa na karę poćwiartowania, co ostatecznie doprowadza do wygnania Śmiałego z kraju, natomiast poćwiartowany zostaje świętym i jednym z patronów Polski.